Η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση (ΠΕ) στην Ελλάδα είναι ένα φιλόδοξο εγχείρημα, που όμως συναντά αρκετές δυσκολίες, μιας και συμπαρασύρεται από τα υπόλοιπα δομικά προβλήματα που ταλανίζουν την εκπαίδευση στη χώρα μας.
Σε συνάρτηση και με την πανδημία που τα τελευταία δύο χρόνια έχει αφήσει το στίγμα της σε όλους του τομείς της κοινωνικής ζωής, η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση έχει τεθεί μπροστά σε σημαντικές προκλήσεις, που ωστόσο χάρη στο μεράκι των εκπαιδευτικών αλλά και την ανταπόκριση των μαθητών, χαρίζει νότες αισιοδοξίας αναφορικά με την αλλαγή σε στάσεις και συμπεριφορές των παιδιών σε ότι αφορά την προστασία του πλανήτη.
Αυτός είναι και ο στόχος ουσιαστικά της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Δηλαδή η αλλαγή στάσης, συμπεριφοράς και αξιών των ανθρώπων απέναντι στο περιβάλλον και την κοινωνία. Τα τελευταία χρόνια η ΠΕ βαδίζει χέρι-χέρι με την εκπαίδευση για την αειφορία, η οποία δίνει περισσότερη έμφαση στην επίδραση της κοινωνικής ζωής στο περιβάλλον, δηλαδή στο αποτύπωμα που αφήνουν οι θεσμοί, η πολιτική, το οικονομικό μοντέλο, το πολιτιστικό παράδειγμα και γενικότερα όλες οι εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Στην Ελλάδα, η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα έχει στο επίκεντρο τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να δημιουργήσουν ομάδες μαθητών από ένα τμήμα ή και διατμηματικά και από εκεί και πέρα να εκπονήσουν ένα πρόγραμμα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης που συνήθως διαρκεί αρκετούς μήνες του σχολικού έτους. Δυνατότητα υλοποίησης τέτοιων προγραμμάτων από τους εκπαιδευτικούς υπάρχει από το νηπιαγωγείο μέχρι και το Λύκειο. Συνήθως στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση οι δράσεις των προγραμμάτων γίνονται σε χρόνους που τα παιδιά βρίσκονται στο σχολείο, ενώ στη δευτεροβάθμια γίνονται εκτός του ωρολόγιου προγράμματος.
Ο χαρακτήρας της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στα ελληνικά σχολεία είναι εθελοντικός, πράγμα που σημαίνει ότι η υλοποίηση τέτοιου είδους προγραμμάτων δεν είναι υποχρεωτική για τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Παράλληλα, πλέον δεν προσφέρονται ιδιαίτερα κίνητρα ώστε να δώσουν ένα έναυσμα στους δασκάλους να στραφούν στην υλοποίηση των προγραμμάτων αυτών, με αποτέλεσμα οι δράσεις που υλοποιούνται, να βασίζονται κυρίως στο προσωπικό «μεράκι» και έναν υψηλότερο βαθμό ευαισθητοποίησης για περιβαλλοντικά θέματα.