Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

 Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο και αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα…

Κική Δημουλά

 Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης αποτελεί μια ελληνική πρωτοβουλία και εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου.

Το φθινόπωρο του 1997, ο ποιητής Μιχαήλ Μήτρας πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων την καθιέρωση μιας ημέρας εορτασμού της Ποίησης. Η πρότασή του έγινε δεκτή. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21^η Μαρτίου, λόγω του ιδιαίτερου συμβολισμού της, μιας και συμπίπτει με την εαρινή ισημερία, που συνδυάζει το φως με το σκοτάδι όπως ακριβώς και η ίδια η Ποίηση…

Το 2001, ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρόεδρος της Εταιρείας και πρέσβης της χώρας μας στην UNESCO, εισηγήθηκε η 21^η του Μάρτη να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Η εισήγησή του υπερψηφίστηκε και η Ελλάδα αποτέλεσε την πρώτη χώρα που ανέλαβε τη διοργάνωση του διεθνούς εορτασμού.

Τι είναι, όμως, η Ποίηση;

Η Ποίηση αποτελεί μια ζωντανή περιπλάνηση. Έχει λυτρωτικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα, που αντιμάχεται τον ορθολογισμό και την αναλγησία της εποχής, περιστέλλει τις διακρίσεις, συμβάλλοντας ολόπλευρα στην καλλιέργεια και την Αγωγή του ανθρώπου. Ενεργοποιεί τη φαντασία, την έκφραση συναισθημάτων και προσφέρει το εισιτήριο για ένα ταξίδι ενδοσκόπησης και ελεύθερου στοχασμού. Μέσα από το λόγο, το ρυθμό, το λυρισμό οι άνθρωποι από όλες τις εποχές κατάφεραν να επικοινωνήσουν τον έρωτα, τον πόνο, την απώλεια, τη χαρά, τη μελαγχολία και τους ανεκπλήρωτους πόθους…

Η Ποίηση αποτελεί το νήμα που ενώνει αναγνώστη και συγγραφέα πέρα από εποχές και πολιτιστικά όρια. Αναπτύσσει έναν διάλογο με διαφορετικούς αποδέκτες. Γεννά συναισθήματα, αναβιώνει αναμνήσεις και καλλιεργεί την ενσυναίσθηση. Το μήνυμά της δεν είναι καθολικό και, αδιαμφισβήτητα, αποκαλύπτεται, διαχρονικά, με διαφορετικό τρόπο στον καθένα, ακόμα και στον ίδιο τον ποιητή.

Όπως έγραψε και ο Γιάννης Ρίτσος: «Το ποίημα ανακαλύπτεται κατά τη γραφή του και ο ποιητής είναι ο πρώτος έκπληκτος αναγνώστης»

Η Ποίηση πίσω από τεχνική, ομοιοκαταληξίες, μέτρο, σχήματα λόγου φανερώνει μιαν ουσία πρωτόγνωρη. Δεν προσφέρει απαντήσεις, παρά μόνο ένα βίωμα και ένα ερωτηματικό. Εμπνέει, μαγεύει, ταξιδεύει και προβληματίζει, διεγείροντας ολόπλευρα τον εσωτερικό μας κόσμο, μέσα από στίχους που αναγνώστηκαν, μελοποιήθηκαν και έγιναν τραγούδι της ψυχής… Ας δούμε, ολοκληρώνοντας ορισμένες προσεγγίσεις των ίδιων των ποιητών αναφορικά με την Ποίηση και τον τρόπο που εκείνη αποκαλύπτεται από την κατηγορία «Ποιήματα για την Ποίηση».

Γιώργης Παυλόπουλος «Τα Αντικλείδια»

 Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν

τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί

κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι

και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.

Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς

δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.

Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη

και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια

γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.

Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.

Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ

για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.

Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν

από τότε που υπάρχει ο κόσμος

είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια

για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Κ. Γ. Καρυωτάκης [ Είμαστε κάτι…]